Extrait A+125, janvier 2009
Intervenir sur Royale, à une encablure du parc royal de Bruxelles, n’est pas une chose évidente. Cela demande, dans cet ensemble d’une homogénéité exceptionnelle pour Brux¬elles, une compréhension fine du contexte. Un contexte emprunt d’un classicisme qui équilibre avec élégance l’unité de lecture de l’ensemble et l’identification de ses parties. Or, placée devant la nécessité de se construire un nouveau siège adapté à l’évolution qu’ont connue les médias ces dernières années, c’est précisément cet équilibre que recherchait la direction du journal le Soir: maintenir une discrétion qui sied à un quotidien centenaire, tout en af¬fichant un visage contemporain. L’équation fut confiée au bureau bruxellois Archi 2000, qui livre ici un bâtiment à l’allure sobre et rigoureusement monochrome. Dans l’architecture classique, tout est proportions et régles de compositions. Les premières sont élégantes, tandis que les secondes se limitent à l’essentiel. En l’absence de recul dans l’espace public, pas de symétrie, ni de travail frontal de l’élévation. Très justement, le projet est conçu pour être vu de biais, de manière cinétique. Le regard glisse d’un élément urbain à l’autre, remarque le bâtiment sans s’y accrocher, le distingue clairement sans perdre la lecture de l’ensemble.
Extract A+ 125 January 2009
Operating on the Royale, close to the royal park of Brussels, is not an easy task. This requires, in this combination of exceptional homogeneity for Brussels, a deep comprehension of the context, marked by a classicism which elegantly balances the legibility unity of the complex and the identification of its parts. This balance is exactly what the direction of the Le Soir newspaper was looking for. They needed to build new headquarters, adapted to the evolution in the media sector over the last years, and wanted to maintain a discretion to a centennial newspaper, while showing a contemporary face.
Uittreksel uit A+ 125 Januari 2009
Een architecturale tussenkomst in de Koningsstraat, in de directe omgeving van het Brussels Warandepark, is geen evidentie. Het vergt een fijn aanvoelen van de context, zijnde een bebouwde omgeving die, met een voor Brussel uitzonderlijk homogeen karakter, opgetrokken werd in een bouwstijl die aanleunt bij een classicisme dat de leeseenheid van het geheel en de herkenbaarheid van zijn onderdelen op een elegante wijze in evenwicht brengt. Het bestuur van de krant Le Soir werd voor deze evenwichtsoefening uitgedaagd toen de noodzaak zich voor haar opdrong om een nieuwe hoofdzetel te bouwen die aangepast zou zijn aan de ontwikkeling die de media over de laatse jaren hebben doorgemaakt.
The equation was commissioned to the Brussels Architecture firm Archi 2000, which delivered a building with a sober appearance and strictly monochrome. In classical architecture, everything is about proportions and rules of composition. The first are elegant, whereas the second stick to the essential. In the absence of setback in the public space, there is no symmetry nor work on the front facade. Very rightly, the project is designed to be seen sideways, in a kinetic manner. The eye slides from one urban element to another, notices the building without sticking to it, clearly distinguishes it without losing the legibility of the complex.
Deze oefening bestond erin om een bescheidenheid te behouden in overeenstemming met een eeuwenoud patrimonium en toch een hedendaags beeld voor te houden. Het oplossen van deze vergelijking werd toevertrouwd aan het Brussels architectenkantoor Archi 2000, die een ontwerp voorstelde voor een gebouw met een sober en streng monochroom uiterlijk. In de klassieke architectuur is alles gestoeld op verhoudingen en compositieregels. Verhoudingen zijn elegant en de compositieregels beperken zich tot de hoofdzaak. Gezien in de openbare straatruimte vooraan niet voldoene afstand kan genomen worden van het gebouw, werd niet gewerkt met symmetrie of gevelbewerking. Zeer terecht is het project ontworpen om schuin waargenomen te worden op een kinetische manier. De blik schuift van een stedelijk element naar het andere, merkt het gebouw op zonder erop te blijven hangen en onderscheidt het duidelijk maar zonder de lezing van het geheel te verliezen.